یکی طفل دندان بـرآورده بـود/ پدرسربه فکرت فرو برده بود

که من نـان و برگ ازکجا آرمش/ مروّت نباشد که بگذارمش

چوبیچاره گفت این سخن پیش جفت/ نگرتازن اوراچه مردانه گفت

مخـور هول ابلیـس تـا جان دهد/ هم آنکس که دندان دهد نان دهد. (سعدی)

وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَهً ضَنْکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ أَعْمَى ﴿۱۲۴﴾
و هر کس از یاد من دل بگرداند در حقیقت زندگى تنگ [و سختى] خواهد داشت و روز رستاخیز او را نابینا محشور مى ‏کنیم (۱۲۴)

سوره ۲۰: طه – جزء ۱۶