حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها): «اَللّهُمَّ بِعِلْمِکَ الْغَیْبِ وَ قُدْرَتِکَ عَلَی الْخَلْقِ اَحْیِنی ما عَلِمْتَ الْحَیاهَ خَیْرا لی وَ تَوَفَّنی اِذا کانَتِ الْوَفاهُ خَیْرا لی. اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ کَلِمَهَ الاِْخْلاصِ وَ خَشْیَتَکَ فِی الرِّضا وَ الْغَضَبِ وَ الْقَصْدَ فِی الْغِنی وَالْفَقْرِ؛ یعنی: بارالها! به علم غیب و قدرت فراگیرت سوگند، مرا زنده بدار تا روزی که آن، برای من سودمند است و بمیران هنگامی که مرگ، به سود من باشد. خدایا اعتقاد خالص و ترس از خودت را به هنگام خوشنودی و خشم و میانه روی در حال دارایی و تهی دستی را از تو خواستارم.». «بحارالانوار ج ۹۴: ۲۲۵»